Tuesday, June 12, 2007

Χωρίς τίτλο.






Μου ήρθε ξαφνικά η ανάγκη να ξαναγράψω κάτι.Δε ξέρω πώς θα βγει αλλά η ξενιτιά με έχει επηρεάσει τελικά.
Το Σαβ/κο ήμουν εθελοντής στους τοπικούς παραολυμπιακούς αγώνες της πολιτείας. Πέρασα μια ολόκληρη μέρα βοηθώντας παιδιά και μεγάλους με ειδικές ικανότητες.Δε περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα.Πήρα άπειρες αγκαλιές ,έδωσα κι εγώ παρα πολλές.Δάκρυσα πολλές φορές, έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις προσπάθειές τους και την ανυπομονησία τους να αγωνιστούν.Περιττό να περιγράψω τις αντιδράσεις τους μετά από κάθε επιτυχημένη προσπάθεια.Τα γράφω και ακόμα δε μπορώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Δε μπορώ να βλέπω άλλο πόνο ρε πούστη μου και δε μπορώ μη δώσω σημασία σε στιγμές ευτυχίας όπως αυτές που πέρασαν όλοι τους εκείνη μέρα.Ανάμεσα στη θολούρα απο την επήρεια των φαρμάκων, παραβλέποντας για μερικές ώρες τον πόνο, ξεχνώντας τις σκοτούρες των κόσμων τους, χτυπώντας την πλάτη των συναθλητών τους, σε κάνουν να απορείς για την έννοια του όρου ήρωας που τόσο ευρέως ακούγεται πλέον.
Για να είμαι ειλικρινής έχω μπερδευτεί με το θέμα αυτό. Ακούω κάθε μέρα ιστορίες (αληθινές) Αμερικανών στρατιωτών που έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν τις ζωές των συναδέλφων τους σε αυτόν τον παραλογισμό που επικρατεί στο Ιρακ. Δε μπορώ να μη σκεφτώ ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σαν τους περισσότερους από εμας. Με τι δύναμη παίρνεις την απόφαση να οδηγήσεις το αμάξι σου πάνω στο "εχθρικό" όχημα που ετοιμάζεται να χτυπήσει, γεμάτο εκρηκτικά, ολόκληρο κομβόι οχημάτων;
Μου λείπετε ρε.Όχι μόνο εσείς, μου λείπει το χάος της Αθήνας, τα αγαπημένα πρόσωπα, οι νύχτες στο Μακρόπουλο...Δε λέω καλά περνάω, έχω δει πράγματα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω, έχω γνωρίσει ανθρώπους και μαθαίνω τον τρόπο ζωής τους και την αντίληψη που έχουν για όλα τα θέματα, αλλά...
Μερικά βράδια, όπως απόψε είμαι λίγο μόνος, όπως λέμε λίγο έγκυος. Αφού έφτασα σε σημείο να διαβάσω ποστ του Μboy μετά από...χρόνια. Διάβασα και το ποστ του ζέρο και για άλλη μια φορά αναστέναξα με αγανάκτηση και κατανόηση,τουλάχιστον.
Ανάμεσα σε όσους γνώρισα είναι κι εκείνη. Ήρθε κι έδεσε το γλυκό.Δε μπορώ που δε μπορώ να μαζέψω τα κομμάτια μου τον τελευταίο ένα χρόνο σχεδόν με όσα μου έχουν συμβεί έπρεπε να γνωρίσω κι έναν άνθρωπο που έχει περάσει τα ίδια και χειρότερα και να νιώθω οτι την ξέρω χρόνια.Δε την έχω αγγίξει ακόμα αλλά το θέμα είναι ότι η όλη κατάσταση με κάνει άνω κάτω και με δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Αναρωτιέμαι αν όλα θα συνωμοτήσουν πάλι ώστε να πληγωθώ. Μπορει να το προλάβω, μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να τα διαβάζει αυτά οπότε δε λέω περισσότερα απλά ξέρω πλέον οτι αντέχω πολλά και μάλιστα ταυτόχρονα.
Δε με νοιάζει που σας ζαλίζω με τα δικά μου, μπορείτε άνετα να πατήσετε το "χ" πάνω δεξιά στην οθόνη σας αν δε το έχετε κάνει ήδη. Ξέρω σίγουρα ότι όσοι από εσάς ήσασταν μαζί μου στα δύσκολα με καταλαβαίνετε πολύ καλά και αυτό μου αρκεί.
Καλημέρα,να προσέχετε!

Saturday, March 24, 2007

Απίστευτο αλλα αληθινο;

Ένας μπακσετμπολίστας με ανάγκασε να ξαναβρώ ένα λόγο να γράψω ποστ μετα απο καιρό που έχω εξαφανιστεί.Χτες μου δόθηκε άλλο ένα ερέθισμα μετά απο ένα εποικοδομητικό διάλογο (όπως πάντα άλλωστε) με τη Λίτσα.Δε το έκανα όμως γιατι το άφησα για άλλλη φορα!Ούτως ή άλλως το θέμα αυτού του ποστ είναι για εκείνη ένα αντικείμενο που το ξέρει καλά και ισως μπορ'εσει να με/μας διαφωτίσει.
Διάβασα σήμερα λοιπόν οτι ο Κομπε Μπράιαν (παίκτης του NBA) έβαλε για τέταρτο συνέχόμενο παιχνίδι πάνω απο 50 πόντους.Έγινε μόλις ο δεύτερος που το πετυχαίνει αυτό στην ιστορία του αθλήματος με τον πρώτο να το έχει καταφέρει επι 7 συνεχόμενα παιχνίδια(!) σε άλλη εποχή βέβαια.
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία του αναρωτήθηκα τί είναι αυτό το διαφορετικό που έχει αυτός απο τους υπόλοιπους παίκτες ανα τον κόσμο.Είναι εξάσκηση,είναι ταλέντο ή μήπως κάτι διαφορετικό που δε μπορούμε να το εξηγήσουμε;Είναι με λίγα λόγια υπεράνθρωπος ή δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στις μέρες μας;

Friday, February 16, 2007

5 KAI 5

1.Δεν εχω μείνει ποτέ στο ίδιο μέρος για παραπάνω απο 6 χρόνια.Αποτέλεσμα να εχω πολλούς γνωστούς αλλά απο φίλους λίγα πράγματα.Πέρασα τα πιο πολλά και καλύτερα χρόνια στο Ναύπλιο όσο ήμουν μαθητής γυμνασίου και λυκείου.

2.Έχω κάνει τέσσερις σοβαρές σχέσεις με γυναίκες για μια απο τις οποίες δεν είμαι καθόλου περήφανος, ενω πρώτη φορά έκανα σεξ στα 18 μου.Όλες αυτές οι γυναίκες μου έχουν κάνει χίλια καλά και χίλια κακά με αποκορύφωμα την τελευταία που με χώρισε στα καλά καθούμενα ενω εγω το είχα πάρει απόφαση πως θα είμαι για πάντα μαζί της.

3.Υπάρχει μια μέρα που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.Στις 8 Αυγούστου 2006 έμαθα πως ο πατέρας μου είναι άρρωστος και σχεδόν ταυτόχρονα άκουγα απο τα χείλη της ότι θέλει να φύγει απο το σπίτι.Έχασα τον πατέρα μου 40 μέρες μετά ενω αυτή δεν έχω καταφέρει να τη βγάλω ακόμα απο τη ζωή μου.

4.Γελάω συνέχεια απ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και γι αυτό γίνομαι συνέχεια αντικείμενο πειραγμάτων απο τους φίλους μου.Από τη μέρα που πέθανε ο πατέρας μου δε γελάω όπως γελούσα αλλά κανείς δε το έχει καταλαβει και δε θέλω εξάλλου.Προσπαθώ να μη μένω πολύ μόνος μου αν και μια φίλη μου λέει πως δεν είναι σωστό γιατι πρέπει να κοιτάμε καταμάτα αυτά που μας πονάνε και να τα αντιμετωπίζουμε.

5.Στόχος μου είναι να βρω μια κοπέλα όμορφη,έξυπνη.πλούσια και να με αγαπάει παρα παρα πολύ.Θα της κάνω 2-3 κουτσούβελα απο τα οποία το ένα θα είναι αγόρι και θα τον λένε Γιώργο.Σκοπέυω επίσης να παίρνω διαρκείας του Ολυμπιακού μέχρι να πάρουμε το Champions League

Αυτά τα ολίγα για μένα.Ορίστε και οι δικοί μου 5:Vasilis2001,Litsa,Epsilon,Mboy,Tomboy

Thursday, February 08, 2007

5 Πράγματα που έμαθα στο διάστημα 2-7 Φεβρουαρίου



1.Η καλή ρακή δεν καίει στο λαίμο αλλά πάει κατευθείαν στο «εσωτερικό»

2.Όταν κάνεις κάτι για ένα φίλο και βλέπεις ότι του έδωσες πραγματική χαρά νοιώθεις άλλος άνθρωπος

3.Το ανθρώπινο στομάχι μπορεί να αντέξει πραγματικά άπειρες ποσότητες φαγητού και ποτού με οποιαδήποτε σειρά και σε συνδυασμό.

4.Δεν υπάρχουν τυχερά δαχτυλίδια (μάλλον το αντίθετο)

5.Αν έχεις μέσο σε αεροπορική εταιρεία δε κάθεσαι παράθυρο ο κόσμος να χαλάσει


Monday, January 22, 2007

Κλειστή στροφή και μετά το αδιέξοδο.

5 νύχτες νωρίτερα:

Άλλαξα πλευρό στο κρεβάτι μου λίγο πριν με πάρει ο ύπνος .Ο δεξιός μου ώμος βυθίστηκε στο στρώμα, οι γοφοί έκαναν την κίνηση να έρθουν κάθετα με το υπόλοιπο σώμα, τα γόνατά μου λύγισαν προς τα πίσω σχηματίζοντας με το σώμα μου ένα χώρο όπου θα μπορούσε να χωρέσει ένα μικρότερο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το αριστερό χέρι έκανε μια ημικυκλική κίνηση να αγκαλιάσει…τι; Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Το ήξερα βέβαια αλλά εκείνη τη στιγμή ένοιωσα το κενό αυτό να γίνεται ψυχρό ρεύμα αέρα και να διαπερνά από άκρη σε άκρη το κουλουριασμένο σώμα μου. Περίεργη αίσθηση που ακόμα φαίνεται στα μάτια μου γιατί κάποιος το είδε…




Το μπουκάλι, το ποτήρι και το λαπτοπ σε μία ευθεία. Η μουσική γεμίζει τον «καθαρό» χώρο στο δωμάτιο. Χιλιάδες σκέψεις περνούν για μια βόλτα αλλά με αφήνουν πριν προλάβω να τις καλοσωρίσω. Αυτή τη φορά δεν είναι άσχημες, δεν είναι και είναι όμορφες όμως.

Θέλω να ρωτήσω, θέλω να μάθω για όσα γίνονται γύρω μου γιατί από μόνος μου δεν καταλαβαίνω πολλά από αυτά.

Τι είναι καλύτερο, να ρισκάρεις ή να μένεις με την απορία; Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι ξέρεις την απάντηση πόσο σίγουρος μπορεί να είσαι; Όταν τα «συν» και τα «πλην» ισορροπούν με μια εκνευριστική ακρίβεια ποιος ασήμαντος τελικά παράγοντας θα σε σπρώξει στη λύση;

Σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Όλα κρίνονται στη μέση και πάντα υπάρχει μια στροφή μέχρι την ευθεία του τέλους. Εκεί που πρέπει να αποφασίσεις αν θα την πάρεις ανοιχτή, κλειστή με πολλά χιλιόμετρα ή θα κάνεις αναστροφή γιατί βλέπεις τελευταία στιγμή το αδιέξοδο που σε αποκόβει από το τέλος. Η αίσθηση της αύξησης των στροφών όταν κατεβάζεις ταχύτητα και η ταυτόχρονη είσοδος στην κλειστή στροφή είναι ασύγκριτη και ποιος μπορεί να της αντισταθεί; Εγώ πάντως δε μπορώ.

Παρακαλείται λοιπόν ο συνοδηγός να αγνοήσει την σήμανση για αδιέξοδο στη δεξιά μεριά του δρόμου και να κρατήσει το στόμα του κλειστό!

This is Major Tom to Ground Control
I'm stepping through the door
And I'm floating
in a most peculiar way
And the stars look very different today

For here
Am I sitting in a tin can
Far above the world
Planet Earth is blue
And there's nothing I can do”

Monday, January 08, 2007

Μου λείπεις!

Και το είπα εγώ. Δε μπορώ να μένω μόνος μου. Βαριέμαι ,θυμάμαι, σκέφτομαι. Μου λείπει αυτές τις μέρες πολύ. Πήγα με το αμάξι του ταξίδι. Θυμάμαι πόσο χαρούμενος ήταν όταν έκανε εκείνος τα πρώτα ταξίδια. Μου έλεγε πως πήγαινε με 180 και δεν καταλάβαινε τίποτα. Του έλεγα να προσέχει μη τον γράψουν και γελούσαμε. Εγώ τα πέρασα τα 180 αλλά εκείνος ήταν εκεί. Όσο περνάει ο καιρός μου λείπει περισσότερο. Έχω πάει εκεί να τον «δω» μόνο 1 φορά. Δεν αντέχω.

Στην αλλαγή του χρόνου αγκάλιασα τη μητέρα μου κι απορώ πως αντέξαμε. Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας μεταξύ μας .Δε μιλάμε ποτέ γι αυτό. Ξέρει πως μια αναφορά θα με διαλύσει. Το ίδιο κι εγώ. Όταν την πάω να ανάψει το καντήλι δεν μπαίνω μέσα. Δε το προτείνω και δε μου το ζητάει. Κατεβαίνει από το αμάξι και μου λέει δε θα αργήσω. Πόσο θα κρατήσει δεν ξέρω αλλά προς το παρόν με βολεύει.

Θέλω να του πω για όσα μου συμβαίνουν, θέλω να του πω για όσα με «βασανίζουν» και να ακούσω το σχόλιο του. Πάντα είχε κάποιο πετυχημένο σχόλιο όταν μιλούσαμε για γυναίκες. Τώρα δεν είναι εδώ να του πω πόσο σκατά τα έχω κάνει κι εγώ. Θέλω να του πω τόσα πολλά και θέλω να του ζητήσω τη συμβουλή του για όλα όσα με απασχολούν. Δεν έχω μάθει ακόμα να ζω χωρίς αυτόν και δε θέλω. Θέλω να πάρω δύναμη από κάποιον, από κάτι για να μπορώ να αντέχω τις δύσκολες στιγμές σαν αυτή. Ούτε αυτό θα γίνει κι εγώ θα μείνω να γελάω, να βγαίνω, να διασκεδάζω, να προσπαθώ οι γύρω μου να είναι καλά και να ελπίζω σε ένα θαύμα. Ότι κάποτε θα νιώσω ότι είναι κοντά μου , ότι με συμβουλεύει από εκεί που είναι ότι οδηγεί τις αποφάσεις μου, ότι είναι μαζί μου. Μέχρι τότε θα τον κρατάω στη σκέψη μου, θα κοιτάζω τη φωτογραφία του σε κάθε ευκαιρία και θα σκουπίζω τα δάκρια μου όταν η αγανάκτηση και η απουσία του γίνονται αφόρητες όπως τώρα.

Μου λείπεις!

Thursday, January 04, 2007

Τι θα κάνατε...

Αν πηγαίνατε με 200...



















και μετα την επόμενη στροφή...




















βλέπατε αυτή την εικόνα...





















τι θα κάνατε;
Εγω πρόλαβα να βγάλω μερικες φωτογραφίες (πριν τη σύγκρουση) !!!